İnsanlara bir avuç toprak ve insan onuruna yaraşır bir vedayı çok görenler...

Kaçıyorlar. Arkalarına bakmadan. Canlarını riske atarak. Mallarını-mülklerini geride bırakarak. Anılarını, çocukluklarının ve ilk gençlik yıllarının dostluklarını, anne ve babaları ya da onların mezarlarını geride bırakarak. Kaçıyorlar. Ölmemek için, ya da mahzenlerde sürünmemek… Aç kalmamak için, ya da damgalanmamak… Arkalarına bakmadan, uğruna nice fedakârlıklar yaptıkları, katkıda bulundukları, vergi verip askerlik yaptıkları, atalarının canları feda ederek savunduğu vatanlarından kaçıyorlar. Çocuklarını, o hayattaki en değerli varlıkları olan, büyük tehlikelere atacak kadar korktukları, usandıkları zulümden kaçıyorlar. Duyarsız toplumlarının yaz tatillerinde serinledikleri mavi enginler bebeklerine mezar oluyor. Ellerinde tek bir çanta, içinde belki biraz yolluk – kuru köfte midir yoksa sadece ekmek-peynir mi bilinmez – her şeyi geride bırakarak, gemileri yakarak, her şeyden vazgeçerek kaçıyorlar.

 

Sen bunun ne demek olduğunu bilir misin dostum? Evinin kapısını son kez kapatırken, artık kapıyı kilitlemenin bile manası kalmadığının ne demek olduğunu? Bilir misin bakkala uzaktan el sallarken onu ve o evinin sokağını bir daha göremeyecek olmanın nasıl bir ruh fırtınası estirdiğini? Bilir misin, söylesene, mahalleni terk ederken şöyle bir başını geriye çevirip uzaktan sarı ışıkları görünen evlerdeki insanlara öykünmenin, yola çıkarken nasıl bir burukluğa yol açtığını? Sen bilir misin dostum, bilinmeze giderken, hayata yeniden başlamak zorunda kalmanın ne demek olduğunu? Yıllarca emek verdiği diploması “iptal edilen” (!) gençlerin veya yıllarca çalıştığı işyerinden “vatana ihanet ettiği için” (!) KHK ile atılan kamu görevlilerinin iç dünyalarını? Bilir misin SGK kayıtlarına düşülen notlarda vatan haini olduğu yazan hâkimlerin, savcıların, akademisyen ve öğretmenlerin, polis ve askerlerin, yüksek ve küçük bürokratların pazarda