İhlas kazanmanın en müessir bir sebebi...

         Yirmi Birinci Lem’a’nın Dördüncü Düsturunda, Üstad diyor ki:

         “Ey Hizmet-i Kur’aniye’de arkadaşlarım!  İhlası kazanmanın ve muhafaza etmenin en müessir bir sebebi, RÂBITA-İ MEVT’tir. Evet, ihlası zedeleyen ve riyaya ve dünyaya sevk eden, tûl-i emel olduğu gibi,  riyadan nefret veren ve ihlası kazandıran, râbıtayı mevttir. (Yani daima ölümü hatırda tutup, geçici,  boş veya haram olan dünyevî zevk ve lezzetlerden uzak durarak nefis ve şeytanın hücumlarından kurtulmaya çalışmaktır.) Yani, ölümünü düşünüp dünyanın fâni olduğunu mülahaza edip, nefsin desiselerinden kurtulmaktır. Evet ehl-i tarikat ve ehl-i hakikat, Kur’an-ı Hakim’in  ‘Hiç şüphe yok ki, sen de öleceksin, onlar da ölecekler.’  (Zümer Surei, 39/30)  ‘Her canlı ölümü tadacaktır. (zâten tadıp durmaktadır.)’  (Âl-i İmran Suresi, 3/185)  gibi âyetlerden aldığı dersle, râbıta-yı mevti seyr-i sülüklerinde (mânen yolculuğa girip, devam etmelerinde)  esas tutmuşlar, tûl-i emelin (Uzun emel, hırs, bitmez tükenmez arzumun kaynağı olan ebedilik vehim ve kuruntusunu o ölümle irtibat ile izâle edip gidermişler. Onlar farazi ve hayali bir surette  kendilerini ölmüş tasavvur ve tahayyül edip yıkanıyor, kabre konuyor farz edip, düşüne düşüne nefs-i emmâre o tahayyül ve tasavvur müteessir olup uzun emellerinden bir derece var geçer. Bu râbıtanın faydaları pek çoktur. Hadiste “Lezzetleri tahrip edip acılaştıran ölümü çok zikrediniz!” diye bu râbıtayı ders veriyor. Fakat mesleğimiz tarikat olmadığı belki hakikat olduğu için, bu râbıtayı ehl-i tarikat gibi farazî ve hayâli suretinde yapmaya mecbur değiliz. Hem hakikat mesleğine uygun gelmiyor. Belki düşünmek suretinde, müstakbeli hazır zamana getirmek değil, belki hakikat noktasında hazır zamandan istikbale fikren gitmek, nazaran bakmaktır.

         “Evet, hiç hayâle, faraza lüzum kalmadan bu kısa ömür ağacının başındak