Hicret Yolunda Sonsuza Uçmak…

Ülkede sevgi ve hoşgörünün zifiri bir karanlığa gömüldüğü 15 Temmuz’dan sonraki soğuk bir kış günüydü. O gece de hep uyanık kalmıştı Mustafa. Ne kadar uğraştıysa da gözüne bir türlü uyku girmemişti. Heyecandan mı yoksa endişeden mi bilinmez; ama dünyanın ne kadar sıkıntısı varsa sanki göğsüne dolmuş, sıkışmış, yüreğinin üstüne bütün ağırlığıyla çökmüştü.

Kalktı, çocuklarının başına gitti. Gözleri dolu dolu şefkatle baktı o masum yavrularına. Başlarında dönen uğursuz hadiselerden habersiz mışıl mışıl uyuyorlardı. Ülkede başlatılan cadı avıyla yüz binlerce kişi ateşe atıldığı gibi Mustafa da bu tuzağın kurbanlarından biri olmuştu.

Gitmek için bütün hazırlıklarını tamamlamasına rağmen yine de kararını sorguluyordu genç adam. Ne yapıyordu böyle, nasıl bir maceraya sürüklüyordu onları? Yapacak başka bir şey yoktu. Bütün yollar tükenmiş, ülkeden kaçmaktan başka çaresi kalmamıştı. Hem dinine hizmet etmedikten sonra burada kalmanın bir anlamı da yoktu.

Yanaklarından süzülen gözyaşlarını sildiğinde eşinin de kendisi gibi uyumadığını gördü. Yanına gitti:

- Hakkımda yeniden yakalama kararı çıktı biliyorsun. Eğer beni bir daha alırlarsa sağ çıkamam, dedi gırtlağına düğümlenen hıçkırıklarla. Yaşadığı zulümler bütün canlılığıyla gözlerinin önündeydi:

‘Terör örgütü üyesi olduğu’ iddia edilerek bir sabah erkenden bir ordu polis kaldığı yeri basıyordu. Ne olduğunu daha anlayamadan gelenler küfürler ederek üzerine çullanmışlardı. Eşi üzeri müsait olmadığından bulunduğu odanın kapısını kapatmıştı. Ama polisler kapıyı tekmeleyip eşini sürükleyerek yanına getiriyorlardı. Eşinin ve ağlayıp duran çocuklarının yanında ağza alınmayacak küfürleri çekinmeden söylüyorlardı. Hiç susmuyorlardı:

- Aşağılık vatan hainleri, siz bittiniz! Alçak şerefsiz devlet düşmanlari, köpekler, teröristler…  

Küfürler, itip kakmalar arasında ekip arabasına b