Hatice annemiz, Efendimiz’le son anlarında neler yaşadı?

Ebu Talib’in vefatın üzerinden henüz üç gün geçmişti. Takvimler, 619 yılının Ramazan ayının yirminci gününü gösteriyordu. Allah Resûlü (s.a.s.), bugünlerde üç hüznü aynı anda yaşıyordu:

1. O güne kadar açıktan destek olmasına rağmen amcası Ebû Tâlib’in iman adına net bir adres bırakamadan gidişinin hüznü.

2. Mekkelilerin pervasız ve kuralsızca gelmelerinin, Ebû Tâlib’in yokluğunu fırsat bilerek gemi azıya almış olmalarının sıkıntısı.

3. Izdırap dolu günlerin yorduğu vefalı eşi Hazreti Hatice’nin hastalığından duyduğu üzüntü.

Allah Resûlü, kaç gündür çadırında hasta bıraktığı, ancak sağanak halde üzerine gelen bela ve musibetlerden dolayı yakından ilgilenemediği gözünün nûru Hazreti Hatice’nin yanına geldi. Hâl ve hatırını soracak, 25 yıldır teselli bulduğu bu çileli kadını teselli edecek ve gönlünü alıp acılarını dindirecekti. 

Yanına kadar geldi ve usulca kapıyı aralayıp, o tatlılardan daha tatlı sesiyle:

- Allah’ın selâm ve bereketi üzerine olsun ey Hatice, dedi. 

Bu tatlı sesi kapısında duyan annemiz, zorlansa da yatağından doğruldu. Habîbullah’ı görünce ne acısı kalmıştı ne de elemi. Her haliyle ders veren bu aziz kadının, yine gözlerinin içi gülüyordu. Ancak anlayan anlıyordu. Belli etmemeye çalışsa da hastalığının elemiyle iki büklüm olduğu her halinden belliydi. Yine de ıstırabını gizleyen bir ses tonuyla:

- Ve aleyke’s-selâm yâ Resûlallah, diye Efendimiz’e mukabelede bulundu. 

Mukabelede bulunmuştu bulunmasına ama Allah Resûlü’nün gözüne ilişen manzara o kadar rikkatine dokunmuştu ki gözlerinin içi doldu. Zira dünün zengin ve uluslar arası ticaret yapan varlıklı kadını Hazreti Hatice, açlık ve hastalıktan bir deri bir kemik kalmış, ateşler içinde ve tir tir titriyordu.