[Harun Tokak] Sen Kalbimizden Bir Parçasın

Gurbet günlerinde saçlar, tel tel değil de tutam tutam ağarıyor.

Aynalar sessizce söylüyor yaşlandığımızı... 

Fotoğraflarsa haykırıyor. 

Aynalar meğer ne çok şey söylermiş insana

Gün gün değişiyoruz.

Gurbet günlerinin eseri olarak her gün yeni bir kırışık peydahlanıyor yüzümüzde.

Birkaç yıl görmediğimiz bir arkadaşımızı gördüğümüzde tanımakta zorlanıyoruz.

Hani bir sabah perdeleri açtığımızda her tarafın beyaza büründüğünü görünce bir çığlık kopar ya içimizden, işte tam da öyle.

Saçı, sakalı beyazlara bürünmüş olarak eski bir dost karşımıza çıkıverince bir çığlık kopuyor bağrımızdan.

 Sanki biz aynı duruyoruz gibi.

Geçen gün, yıllar sonra eski bir dostu gördüm.

Hapishaneden yeni çıkmış.

Lakin yıllar ondan bir şey alıp götürmediği gibi daha da güzelleşmiş.

Sanki Anadolunun  zindanlarından değil de cennetin çarşılarından dönmüş. 

Cennet rüzgarları değmiş gibi yüzü daha da aydınlık hale gelmiş.

Gönlünün berraklığı, ahlâkının güzelliği yüzünde yansıyordu. 

Yedi yılın hasretiyle yüzü sonbahar günleri gibi bir bulutlanıyor bir açıyordu. Kesik kesik konuşuyordu.

Özlem ve hasretin bizi esir aldığı ortamdan biraz uzaklaşmak için, “Medresey-i Yusufi’ye günleri nasıl geçti” diyorum.

“Çok bereketliydi” diyor, “Lakin biz oraya mektebin sahibinin talebi üzerine ‘Medresey-i Muhammediye’ diyoruz. Ben yedi yıldan beri tek kişilik bir hücredeydim. Küçük mazgal deliklerinden ders yapıyorduk. Bir anımız bile boş geçmiyordu. Namazlar, tesbihatlar, teheccüdler, Tefsir, H