[Harun Tokak ] Ayrılıklara Yazgılı Bir Hayatımız Var

Siz bu yazıyı okurken biz bir sonbahar günü geldiğimiz İskandinavya’nın güzel şehrine veda etmiş olacağız.

Neylersin!

Ayrılıklara yazgılı bir hayatımız var.

Her ayrıldığımız yerde kendimizden bir parça bırakıyoruz. Bazen geride en kıymetlilerimizi bırakıyoruz, kısa sürede edindiğimiz değerli dostları bırakıyoruz.

Her sabah perdeyi açtığımızda görmeye alıştığımız parkı, parkı bekleyen ağaçları, dallarda baharı bekleyen kumruları, hemen her gün üzerinde yürüdüğümüz kıvrıla kıvrıla giden park yollarını bir daha göremeyeceğiz. 

Ayrılıklar bize nereli olduğumuzu unutturuyor. 

Geriye dönüp bakmanın çok acı verdiğini bildiğim için giderken arkaya bakmayı sevmiyorum. Taşkın pınarları andıran gözleri görmekten korkuyorum. Yorgun yorgun sallanan kollardan korkuyorum. 

Yaraya basılan kızgın bir demir gibidir gitmeler. 

Hayatı bıçak gibi keser.

Şu kısacık hayata kaç ev, kaç kasaba, kaça şehir kaç ülke sığdırdık.

Evin önüne gelen her kamyon, her araba ‘‘Sen artık buralı değilsin.’’ diyor ve bizi alıp başka diyarlara götürüyor.

Kısa sürede Kuzeyin bu soğuk şehrini yürekleri ile ısıtan nice güzel insanlarla tanışıyoruz.

O güzel insanlardan biri de hiç şüphesiz Muhacir Osman.

Sürecin başlangıcında Türkiye’den gelmiş. Hem çalışıyor hem de bulunduğu şehirdeki hizmetlerle ilgileniyor. 

Gayretli, heyecanlı bir genç. Orta boylu, melek yüzlü, mavi gözleri ise uçsuz bucaksız bir deniz. Davasına olan sadakati ve