Hapse konulan hamile kadından zalime sesleniş

Hey dışardakiler! Sesim geliyor mu? Sahi; sizin haberiniz var mı? Biri üç diğeri beş yaşında çocuğunu eşine bırakıp, kendisinin de yedi buçuk aylık hamile haliyle; “Fakir öğrencilere burs için kermes düzenlemekten, komşular arasında düzenlenen günlerde kendisinin payına düşen parayı Bank Asya’ya yatırmaktan” suçlu bulunup hapis yatan otuz üç yaşındaki bir bayanın varlığından haberiniz var mı? 

Sizin hiç haykırmak isteyip de haykıramadığınız oldu mu? Haykırsanız da sesinizi duyan yoksa neye yarar yırtınmanız. Çünkü burada duvarlar sağır tavanlar kör, çığlık sükutun peşinde, gam yüklü yürekler. Avluda ağır aksak ayaklar, bilmem ne kadar yürüyebilirsiniz. Bilinmezlerin içinde kıvrandıkça daralıyorsunuz. Teselli faydasız, hasret insafsız. Dört bir yandan çocuklarımın ağlama sesleri. “Kim ağlatır bu çocukları? Susturun ne olur. Ne isterlerse verin yavrularıma” diye çığlık atmak istersiniz bazen. Ama susmak hakkınızda en hayırlı olur bazen. Korkudan değil, zalimin neşesini artırma endişesinden. 

Şimdi fikirler mayalıyorum burada hayalin potasında. Sahil-i selamet olsa da kararın rotasında, duvarlara çarptıkça kırılıp dağılıyor teşbih taneleri gibi. Ben yine diziyorum görünmez ve sağlam, bir ucu yavrularıma bir ucu mutluluğa bağlı iplere. Sancılanıyorum yavrum kımıldadıkça karnımda. Okşayıp teselli veriyorum. Nasihat ediyorum kendime, karnımdakine konuşarak. Ahh! Bir de uysam kendi verdiğim bu nasihatlere. 

Duydukça hakkımızdaki suçlamaları, en âteşin mısralarla sökün ediyor fikirler gırtlaktan. Neylersin sözler köze dönmüş dökemiyorum dudaktan. Anlasalar affetmem amma, ahmağın anlayacağı en etkili nasihattir sükût. Ama zor şeymiş dostlar hoşt dememek hav hava. Elif gibi kametimiz olsa da haksızlık karşısında, bazen “DAL” gibi kırılıyor insan burada. Hele o gönülleri kanatan sırtlan gibi bakışlar. Zavallılar korkacağımızı zannediyorlar çatılan kaştan. Anlamışlar belli ki bizi; korkmadığımız için buradayız