Güzel İnsanlar Güzel Atlara Binerek Gidiyorlar

Bir sonbahar sabahında perdeyi aralıyorum. Bahardan ve yazdan ne varsa bağrına alan toprak, üzerine incecikten yağan karı, kefen gibi üzerine çekerek soğuk ve tatlı bir uykuya dalmış.

Ağaçların dallarındaki son yorgun yapraklar da sislerin arasında sabah rüzgarının minik dokunuşları ile bembeyaz karların üzerine kralların cenaze törenlerindeki konfetiler gibi saçılıyor.

Sisli bir aydınlıkta kuşlar uçuyor, konuyor, kavisleniyor.  

O an telefonuma bir mesaj düşüyor: ‘‘Mustafa Kavurmacı Ağabey’i kaybettik.’’

Şairin o sözleri geliyor hatırıma. 

“Güzel insanlar, güzel atlarına binerek bir bir gidiyorlar.” 

O güzel insanlardan biri olan Mustafa Şevki Kavurmacı Ağabey’i en son adliye koridorunda bir bankın üzerinde göklerden yere düşmüş bir melek edası ile Cevşen okurken görmüştük.

Ölüme yazgılı bir hayatımız var. Doğduğumuz andan itibaren ölüme doğru bir yürüyüş başlıyor. 

Her insan gidiyor ama bazı insanlar giderken pek çok şeyi de alıp götürüyor. Sanki koca bir medeniyet onlarla birlikte çekip gidiyor. Bu sade bir insanın ölümü değil sanki eskilerin dediği gibi bütün bir alemin ölümü. Bütün yıldızlar sönüyor, bütün çiçekler soluyor sanki. Dünya bomboş hale geliyor. Bir daha hiç bahar gelmeyecek gibi toprak, bembeyaz örtüsünü üzerine çekip derin bir uykuya dalıyor.

Mustafa Kavurmacı Ağabey, ıstırap okulunun müritlerindendi. İncelik ve zarafet sahibi idi.

İnanmış adamın güzelliği vardı simasında. Gazeteciler Yazar Vakfı’nın bütün toplantılarına katılırdı. Iftar sofralarına, bilimsel toplantılara bir sülün gibi süzülüp gelirdi. Üzerindeki lacivert takım elbiseyi tamamlayan beyaz