"Çalış!" dedikçe Şeriat, çalışmadın, durdun, Onun hesâbına birçok hurâfe uydurdun! Sonunda bir de "tevekkül" sokuşturup araya, Zavallı dîni çevirdin onunla maskaraya! Bırak çalışmayı, emret oturduğun yerden, Yorulma, öyle ya, Mevlâ ecîr-i hâsın iken! Yazıp sabahleyin evden çıkarken işlerini, Birer birer oku tekmîl edince defterini; Bütün o işleri Rabbim görür: Vazîfesidir... Yükün hafifledi... Sen şimdi doğru kahveye gir! Çoluk, çocuk sürünürmüş sonunda aç kalarak... Hudâ vekîl-i umûrun değil mi? Keyfine bak! Onun hazîne-i in´âmı kendi veznendir! Havâle et ne kadar masrafın olursa... Verir! Silâhı kullanan Allah, hudûdu bekleyen O; Levâzımın bitivermiş, değil mi? Ekleyen O! Çekip kumandası altında ordu ordu melek; Senin hesâbına küffârı hâk-sâr edecek! Başın sıkıldı mı, kâfi senin o nazlı sesin: "Yetiş!" de kendisi gelsin, ya Hızr'ı göndersin! Evinde hastalanan varsa, borcudur: Bakacak; Şifâ hazînesi derhal oluk oluk akacak. Demek ki: Her şeyin Allah... Yanaşman, ırgadın O; Çoluk çocuk O'na âid: Lalan, bacın, dadın O; Vekîl-i harcın O; kâhyan, müdir-i veznen O; Alış seninse de, mes´ûl olan verişten O; Denizde cenk olacakmış... Gemin O, kaptanın O; Ya ordu lâzım imiş... Askerin, kumandanın O; Köyün yasakçısı; şehrin de baş muhassılı O; Tabîb-i âile, eczâcı... Hepsi hâsılı O. Ya sen nesin? Mütevekkîl! Yutulmaz artık bu! Biraz da saygı gerektir... Ne saygısızlık bu? Hudâ'yı kendine kul yaptı, kendi oldu Hudâ; Utanmadan da tevekkül diyor bu cür´ete... Ha? "Kader" senin dediğin yolda Şer´a bühtandır. Tevekkülün, hele, hüsrân içinde hüsrândır. Kader ferâiz-i îmâna dahil... Âmenna... Fakat yok onda senin sapmış olduğun ma´nâ.