Samanyolu Haber İstihbarat Şefi Fatih Akalan, Genelkurmay Başkanı Orgeneral Necdet Özel'in Akçakale ziyaretinde yaşananları yazdı. Akçakale'ye Özel ziyaret Sabah saatleriydi. Akçakale'de Genelkurmay Başkanı Necdet Özel nöbetindeydik. Özel'in ağaçlarla çevrili 5. Hudut Bölüğü'ne gelmesi bekleniyordu. Akçakale göz alabildiğine düz bir arazi üzerine kuruluydu ve biz de bu "Özel" ziyareti görüntüleyebilmek için 3 katlı bir evin çatısına çıktık. 10-15 dakika sonra güç bela tırmandığımız çatıda beklemekten vazgeçtik. İçimden bir ses "Buraya kadar gelirse sadece kışla ziyareti yapmaz taziye evine de gider" diyordu. İndik apar topar. Aracımıza binip ilçe merkezine doğru yola koyulmuştuk ki önümüzde Genelkurmay Başkanı Necdet Özel'in konvoyunu gördük. Anlaşılan biz çatıdan malzemeleri toplayıp aşağı inene kadar Özel ve beraberindeki komutanlar ilçeye varmıştı. Takıldık peşine. Birkaç dakika sonra ilçe merkezindeydik. Kaymakamlık önünde durmadı konvoy. Doğruca sınır hattına gitti. Özel, birkaç gün önce havan isabet eden noktaları gezmeye başladı. Bir gözüm sürekli Özel'in üstündeydi. Yüzündeki ifadeyi okumaya çalışıyordum. Suriye'yle savaşın eşiğindeydik. Ama Özel oldukça sakindi. Komutanlara doğru yürürken bir anda geri dönüp nöbetçi askerin elini sıktı. Tankçı albayı pür dikkat dinledikten sonra aracına doğru yürümeye başladı. O ara alkış sesleri duyuldu. Ne yapacak diye merak ediyordum. Doğruca kalabalığa yöneldi. Günlerdir diken üstünde yaşayan Akçakaleliler Genelkurmay Başkanı'nın ziyaretinden memnundu. Bir yandan alkışlıyor, bir yandan "En büyük asker bizim asker" diye tezahürat yapıyorlardı. Akçakaleliler de Özel de samimiydi. Birkaç kişi elini öpmek istedi. İzin vermedi. Ama hepsini engellemeyi başaramadı. Özel, günlerdir "El Muhaberet ajanları bölgede cirit atıyor" haberlerine aldırış etmeden Akçakaleliler ile yakın temas kuruyordu. Bir ara yumruğunu sıkıp "Dimdik ayaktayız, buradayız" dedi. Komutan aracına binerken yüzü gülüyordu. Konvoy 3'ü çocuk 2'si kadın 5 kişinin hayatını kaybettiği evin önünde durdu sonra. Yaşadıklarımız çok normal değildi. İlk defa bir Genelkurmay Başkanı halkın böylesine içindeydi. Korumalar ne halka ne de basın mensuplarına karışmıyordu. Üstelik bütün bunlar medyatik ifadeyle "Sınırın sıfır noktasında sıcak bölgede" oluyordu. Yine bir koşturmaca başladı. Sırada taziye evi vardı. Bolatlar Köyü sakinleri taziye çadırının önünde hep birlikte Genelkurmay Başkanı'nı bekliyordu. Özel ve beraberindeki komutanlar plastik sandalyelere oturdular. Genelkurmay Başkanı, 3 çocuğunu kaybeden Ömer Timuçin'e başsağlığı diledi önce. Ardından sorular sormaya başladı. Ne iş yaptığını, saldırıda harabeye dönen evin tamiratının bitip bitmediğini... Bir ara ayağa kalktı. Sonradan Ömer Timuçin'in oğlu olduğunu öğrendiğimiz çocuğu öptü. Başını okşadı. Devletin şefkatli yüzüydü gördüğümüz... Birkaç dakika sonraysa bu defa devletin sert ve kararlı yüzüyle konuştu Genelkurmay Başkanı. "Devam ederlerse daha şiddetlisini yapacağız" dedi. Sonra bir anda sessizlik oldu. Kur'an-ı Kerim okunmaya başladı. Özel, komutanlar, cenaze sahipleri, köylüler başları önde huşuyla okunan Kur'an-ı Kerim'i dinlediler. Artık gitme vakti gelmişti. Genelkurmay Başkanı, köylülerle tek tek tokalaştı. İkram edilen mırrayı içti. Ve konvoy köyden ayrıldı. Özel'in helikopteri Akçakale'den ayrılmadan "Devam ederlerse daha şiddetlisini yapacağız" sözleri haber televizyonlarında 'son dakika' olarak dönmeye başlamıştı bile. Ertesi gün de gazetelerin birinci sayfalarındaydı. Oysa Akçakale'den elini acılı babanın omzuna atmış, derdine ortak olan, öksüz bir çocuğun sırtını sıvazlayan, huşuyla Kur'an-ı Kerim dinleyen bir Genelkurmay Başkanı geçmişti. Ve bu ilk kez oluyordu. Fatih Akalan - Samanyolu Haber