'Hürriyet çok etkili bir gazete. Tayyip Erdoğan da bu etkili gazeteyi elinin altında tutmak için vergi cezalarıyla baskı yapıyordu. Adam 2008’in başında 7 milyar liraya varan vergi cezası koydu. Bu, muhabbet değildi herhalde, baskıydı'

CHP İstanbul Milletvekili Oktay Ekşi, 36 yıl Hürriyet’in başyazarlığını yaptı. Aynı zamanda Basın Konseyi Başkanı olan Ekşi’nin gazete içinde önemli bir ağırlığı vardı. 28 Ekim’de HES’lerle ilgili yazısından sonra Hürriyet’ten istifa etmek zorunda kaldı. Oktay Ekşi, ayrılış süreci, iktidarın Hürriyet’e bakışı ve CHP’yle ilgili BUGÜN PAZAR’a çarpıcı açıklamalarda bulundu. Yazdığı yazıdan dolayı Aydın Doğan’ın kendisini korumasının mümkün olmadığını ifade eden Ekşi, o dönemde Erdoğan’ın zihninde sadece Doğan’ı batırmak olduğunu iddia etti. Ekşi, “Ben de o sırada ele geçmiş bir fırsat teşkil ediyordum. Bu yüzden medya tarihinde görülmüş en yüksek vergi cezası kesildi. Üstelik eminim ki yüzde 95'i kanunsuzdu bu vergi cezalarının” dedi.

Tabii ki AK Parti'nin istemediği bir sonuç çıktı. Hatta bizim arkadaşlardan biri dedi ki, "Eğer AK Parti'den Yüce Divan'a gitmesine yönelik beş oy çıkarsa ben kürsüye çıkar anırırım." Bu tahmin de bana çok ciddi göründü. Ama baktık ki böyle olmadı.Özetle, Cumhurbaşkanı sıfatlı AK Parti lideri gazetelerde çıkan beyanlarında firelere kızdığı belliydi. 17-25 Aralık yarası AK Parti'yi iflah etmez. Dünyada ödenmemiş hiçbir hesap yoktur. Sen ödemezsen çocukların öder.

7 Haziran'da seçimi alır mı almaz mı bilemiyorum ama AK Parti'nin ömrü artık bellidir. 7 Haziran'ı alsa bile bir sonraki seçimde yoktur.

Bu dönemde yolsuzluk bireysel bir olay olmaktan çıktı. Kitleselleşti ve kurumsallaştı. Zaten uluslararası ölçüm sonuçlarına göre Türkiye'de yolsuzluk oranının birer ikişer değil 10-12 basamak daha kötüleştiğini gösteriyor. Başbakan Ahmet Davutoğlu, oylama için İngiltere programını iptal edemez miydi? Belli ki cinayet mahallinde bulunmak istemedi.

Göndermeyenlerin sancısı var da ondan. Adalet eğer Türkiye'de sağlam bir kurum olsaydı, biz bunları konuşmazdık.Türkiye'de yargı adalet dağıtmada son derece kötü sınavlar verdi. Bugün böyle, evvelki yıllar böyleydi, evvelki on yıllar da böyleydi.

Fatsalı hemşerilerimin kahvaltısı vardı. Yanımda oturan biri dedi ki “Abi Zaman'ı basmışlar, Ekrem Dumanlı'yı götüreceklermiş” Darbe suçundan Ekrem Dumanlı'yı içeri alacaklarmış. Buna kargalar güler. Benim Zaman'a gitmem yapmam gereken bir şeydi. Ekstra bir şey yapmadım yani.

Ekrem ile benim dünya görüşüm çok farklıdır. En fazla yüzde 5'i ya da 10'u örtüşür. Daha fazlasının örtüştüğünü ne o düşünür ne de ben düşünürüm.Ama onun ifade özgürlüğüne sahip çıkmazsam benim “demokrasiye, özgürlüklere inanıyorum” dememin beş paralık değeri olmazdı.

Evet, Ekrem beni kırdı ben de ona ağır yazdım. 7-8 sene önce yaşanmış bir şeydi. “Benim için Ekrem Dumanlı bir gazeteci olarak var ama eski dostum Ekrem Dumanlı yok” diyordum.Ama benim kişisel duygum başka yaşananlar başka. Eğer sırtımı dönseydim, demokrasi adına dediklerimin kaç paralık değeri olurdu. Ekrem Dumanlı'ya destek olmam demokrasi göreviydi.

Hayır, böyle bir seviyesizlikte bir baskıya şahit olmadım, okuduklarım içinde de yoktu. Basın tarihimizin yaklaşık üçte birini kendim yaşadım, üçte ikisi de kitaplarda yazıyor.

Hayır, kimse tölere edemezdi. Aydın Bey'in beni koruması mümkün değildi. Aydın Bey'in yerinde olabilecek hiç kimse o sırada Oktay Ekşi'yi gazetede tutamazdı. Çünkü 29 Ekim 2010 akşamı, Çankaya Köşkü'nde muhterem (Erdoğan) gazetecileri topladı ve “Ben onlara göstereceğim” diyerek savaş ilan etti. O sırada zihnindeki tek mesele Aydın Doğan'ı batırmaktı. Ben de o sırada ele geçmiş bir fırsat teşkil ediyordum. Bu yüzden medya tarihinde görülmüş en yüksek vergi cezası kesildi. Üstelik eminim ki yüzde 95'i kanunsuzdu bu vergi cezalarının.

Aydın Doğan'a basın tarihinde görülmemiş bir zulüm yapıldı. Bu tablo içinde Tayyip Erdoğan gibi bir kişiliğe karşı Aydın Doğan'ın Oktay Ekşi'yi koruması mümkün değildi. Ben Aydın Doğan'a telefon açtım ve dedim ki, “Ben bana düşen her şeyi yapmaya hazırım” O da bana gayet zarif bir şekilde “Beni rahatlatırsınız Oktay Bey” dedi.

Hürriyet gibi bir gazetede başyazarlık yapıyorsanız, mesleğinizin mayın tarlasında yaşamak gibi olduğunu bilmeniz lazım. Hürriyet son derece etkili bir gazete. Ailenin yaşamının bir parçası olmuş bir gazete. Bu yüzden üzerinizdeki sorunluluk farklıdır.

Ben hep derim ki, “Bir gün başyazar olarak yatağa yatarım, yarın yokum.” Çünkü hangi yazımın kimin ayağına basacağını bilemeden bu işi yapıyordum. Son HES’lerle ilgili yazım, son yazımmış. O gün bana kimse “Bu yazı biraz ağır kaçmış” demedi.

Yazının ertesi gününün sabahı belli ki Tayyip Erdoğan’ın adamları, “Efendim bir şey bulduk, bunu kullanalım” dedi. Erdoğan da böyle bir şey eline geçince fırsatı kaçırmadı. Ben kötü bir zihniyetten bahsediyorum.

Evet. Onun kadrosu var, belli. Nerede siyaseten istismar edecek laf buluruz, onu bulup hemen kendisine götürüyor anlaşılan.

Bilmiyorum. Olabilir. Neden olmasın, onun yakınıydı.

Çok açık. Adam 2008’in başında 7 milyar liraya varan vergi cezası koydu. Bu muhabbet değildi herhalde, bu baskıydı.

Şu anda benim Hürriyet’le ilgim sadece okur düzeyinde. Başka hiçbir ilişkim yok.

Hayır, aksine çok sevdiğim insanlar var. Aydın Bey dâhil, Ertuğrul’uydu, Sedat’ıydı, Vuslat Hanım’ıydı, hepsiyle çok sıcak ilişkilerim var. Enis benim ayrılmamda bir şey yapamazdı. Yapmaya kalksa ne yapabilirdi ki? Aydın Bey’in bir şey yapma şansı olmayan bir yerde Enis Berberoğlu yapmaya kalksa ne olur. Neye gücü yetebilirdi ki?

Hürriyet’in muhalefet yapmasını beklemek abes. Kuruluşundan bu yana Hürriyet çok akıllıca bir yayın politikası izledi. Evin gazetesi olmayı hedeflemiştir. Hiçbir zaman mücadele gazetesi çizgisine girmemiştir. Bu doğrudur. Bu temel çizgi korunduğu için hâlâ etkili gazete kimliğini koruyabilmektedir.

Etkili gazete tabii. Etkili gazeteyi elinin altında tutmak için.

Bu iğrenç bir şey. İlkel, kabile devleti düzeyinde geçerli olabilecek bir şey. Demokraside böyle bir şey olabilir mi? Bu ‘Alo Fatih’ düzeni iğrenç bir şey. Utanç verici bir şey. Tekrar ediyorum. Adnan Menderes’e en ağır eleştirileri yönelten Dünya Gazetesi’nin Ankara temsilcisiydim.Biz Adnan Bey’in gezilerine davet edilirdik ve toplantılarda hiçbir ayrımcılık olmazdı.

28 Şubatçıların en öndeki ismi olan Çevik Bir’i ve o anlayışı en fazla eleştiren başyazar bendim.Etkisi altında kaldı mı, onu Ertuğrul bilir herhalde.28 Şubat’a şimdi sağından solundan sövenler o dönem hiçbir şey demedi. Gazetecilerden söz ediyorum.Bir tanesinin ‘Çevik Bir’in Ç’si neden bu kadar büyük’ diyecek cesareti yoktu. 28 Şubat bittikten ve kabristana gömüldükten sonra çok söven oldu, evet.

Asker baskı altına almaya çok çalıştı. Birilerinin iddiasına göre aldı. Almıştır elbet, niye almasın. Somut örnek gösteremem belki ama baskı altına almadığını da söyleyemem. Baskı havası vardı. Hatta bizler için sicil tuttular. Benim sicilim askere göre kötüymüş. Bizim temsilcimiz Sedat Ergin’den duyuyordum ne kadar vatan haini olduğumu!

Türkiye’de sizin iktidar olmanızı temin edecek şey, siyasi iktidarın yanlışlarıdır. Bakmayın siz son seçimlere. 1950 yılının 13 Mayıs günü hepimizin beklediği şuydu: ‘CHP biraz zayıflayacak, Demokrat Parti 150-200 vekil alırlar ve böyle devam edilir’ 15 Mayıs sabahı bir de baktık ki, CHP 400’e yakın sandalyeden 61 sandalye aldı.

Bu aziz millet hiç göstermez zihninde ne olduğunu. Birinci örnek bu. İkinci örnek 1983 yılının 3 Kasım günü. Zannedilen şuydu: Milliyetçi Demokrasi Partisi birinci gelecek, Necdet Calp’ın Halkçı Partisi anamuhalefet olacak. Turgut Özal’ın ANAP’ı da küsurat partisi olacak. İnsanlar böyle bakıyor. Bir de baktık ki Turgut Bey tek başına iktidar oldu. Yine aynı senaryo gerçekleşebilir.

CHP’nin dini hassasiyeti olan kişilere el uzatması, onların isteklerine kulak vermesi doğru bir şey. Onlar toplumun evladı, bireyi değil mi? Onların sorunlarına kulak vermeyen parti nerenin partisi olur. CHP’nin dini hassasiyeti fazla olan insanlara el uzatması gereklidir. Ben bunun ‘parti anti-laik bir politika izliyor mu’ şeklinde düşünülmesinden rahatsız olurum. Şimdiyle kadar böyle bir sıkıntı görmedim.

Aklı başında hiç kimse bir ihtilal istemiyordu. Fakat maalesef Tahkikat Komisyonu’nun kurulması öncesinde yaşananlar, Uşak’ta İsmet Paşa’ya taş attılar. Vatan Cephesi diye bir şey icat etti Adnan Bey. Ölüleri dirileri buraya dâhil etti. Bütün bunlar gerilimi yükseltti. Ama kimse ‘İhtilal olsun da kurtulalım’ diye düşünmedi. Meğerse askerin içinde örgütlenme olmuş

Geçen gün AK Parti’nin kuruluşuna yönelik ‘proje’ iddiası ortaya atıldı. Ben de bu iddianın doğru olduğuna inanıyorum. Dış projedir. Baykal’a yapılan video tertibi de projedir. Bunu düşünmeme sebep olan bazı somut veriler var. Birincisi CHP kurultayından 15 gün önce yapılması. 15 gün önce bir partinin liderinin beynine ateş edildi mi? Bu siyasi bir suikasttır.

İçeride maşası olmadan olur mu. Aziz milletimin içinde alçak, hain, namussuz yok mu? Çok var. Yaptırılmıştır. Benim kanaatin orada bir hesap kitap hikâyesi var. Deniz Baykal düşünce, CHP’lilerin birbirinin gözünü oyacağı ve dağılacağı hesabı öncelikliydi. CHP oradan kendini kurtardı.

Kimin maşa olduğunu bilemem ama AK Parti’nin çıkarına hizmet eden bir tertip vardı ortada. Doğruca yarar ve çıkar hanesi, AK Parti lehineydi.