‘N’ben senin ödlek kelleni kancık bedeninden ayırmaya geldim!’ ‘N’bıraak o kızı... O kızı bırak köpek soyu!’ ‘N’beeen Seyyid Battal’ın oğlu Battal gaziyim!’ ‘N’ben belayı sevmem... Amma beladan da kaçmam!’ ‘N’hele davran Bizans kargası!’ ‘N’atımı getirin bana!’ ‘N’bu anam içinn... Bu babam için... N’buu halkım içinn!’ ‘N’ben yıkılmamm... Aç kalırım... N’ölürüm ama n’asla yıkılmam!’ ‘N’hepiniz it soyusunuz... İt soyları!’ ‘N’onaltı yerinden daha deliceeem pis gövdeni!’ ‘N’sonun geldi Bizans tilkisi Palemoon!’ Rutubetli sinema salonlarının eprimiş koltuklarına çakılıp, faltaşı gibi açılmış gözlerle nasıl da izlerdik ‘Cüneyt abi’ nin canlandırdığı ‘kahraman’ karakterlerini. * * * Aradan yıllar ve yıllar geçti. O dönem hayran olduğumuz, sinemadan çıkar çıkmaz koşturup, marangoz Hilmi amcaya tahta kılıç yaptırarak, ‘Malkoçoğluculuk’ oynadığımız günler uçtu gitti. Elbette o zamanların kahramanları da geçti gitti. Şimdi, o günlerin hayran hayran dinlediğimiz repliklerine gülüyoruz. Gençler ise yarılıyor. Kahkaha atıyor. Oysa kahraman aynı kahraman. Replik aynı replik. Kılıç aynı kılıç. Kalkan aynı kalkan. Düşman aynı düşman. Peki be bilader, o zamanlar ağzı açık seyrettiğimiz ‘kahraman’lara bugün neden gülüyoruz? Gençler neden yarılıyorlar? Ne değişti ki, o devrin kahramanları bugün ‘gülünesi’ tipler oldu? * * * Teknoloji değiştiği için mi gülünüyor? Eski filmlerin ilkel ‘speyşıl efekt’lerine mi gülünüyor? Kılıçlar ‘tahtadan boyama kılıç’ diye mi gülünüyor? Kalkanlar ‘plastik kalkan’ diye mi gülünüyor? Niyçün, Türk filmlerinin kahramanları kırk yıl sonra ‘şebelek’ oluyor? Ne değişti? * * * Mantalite değişti abilerim, ablalarım, değerli büyüklerim. Artık o eski kahraman portresi komik geliyor insanlara. Artık o zamanın ok işlemeyen, kılıç kesmeyen, on kurşun yese de ölmeyen, bir vuruşta bir orduyu dağıtan kahramanları komik geliyor Artık öyle kahramanlara insan zihni inanmıyor. Günümüz film kahramanlarına dikkat edin. İnsani özellikleri, zaafiyetleri olan karakterler. Günümüzde ‘kahraman’ önce insan olarak sunuluyor izleyenlere. Acıkıyor, susuyor, uykusu geliyor, gülüyor, ağlıyor. Kimi zaman hata yapıyor, kimi zaman beceremiyor, kimi zaman kaçıyor, kimi zaman da gözünü kırpmadan hedefine dalıyor. İşte böyle yapıldığı zaman inandırıcı oluyor artık. İşte böyle yapıldığı zaman seviliyor ‘kahramanlar’. Eski kafalar maalesef çözemiyor vaziyeti. Ve de aynı mantalitede ısrar ediyorlar. Eski replikleri tekrarlayıp duruyorlar. Eski sahneleri anlatmaya devam ediyorlar. ‘Kahraman’ların insani özelliklerini anlatmaktan nedense ödleri patlıyor. Bilmiyorlar ki ‘kahraman’lara en büyük zararı kendileri veriyorlar. Hem kendileri gülünç duruma düşüyor. Hem de ‘kahraman’ı gülünesi yapıyorlar. * * * ‘N’benn senin ödlek kelleni kancık kafandan ayırmaya geldim!’ ‘N’atımı getirin bana!’ ‘N’onaltı yerinden daha deliceeem pis gövdeni!’ ‘N’hepiniz it soyusunuz, it soyları!’ Kahramanlarımızı sevdirmeyen, onları ‘gülünesi’ durumlara düşüren, genç nesli anlayamayan, eski, örümcek tutmuş mantalitede ısrar eden zihniyeti şiddetle kınıyorum. HASAN KAÇAN/STAR