Görenedir görene, Köre nedir köre ne?

Rutin haftalık sohbet programlarımızın birinde, “Şühur-u Selase boyunca bir kitap bitirelim” önerisi gelince ilk akla gelen eserlerden biri Fethullah Gülen Hocaefendi’nin son kitabı “Işık-Karanlık Devr-i Dâimi” oldu. İçimizden biri “ben okudum bitirdim, çok istifade ettim” deyince, ben de “başladım, 3-4 makale tamamladım ama yeni bir şey görmedim” deyiverdim. “Zaten bildiğimiz konular, hep tekrar ediyor, başka bir kitap seçsek olmaz mı” diye alternatif de sununca salonda soğuk bir rüzgâr esti. 

Yeni bir kitap önerisine sıcak bakanlar olduğu gibi Hocaefendi’nin kitabının tasrif usulü ile okunması halinde, im’anı nazarla yani biraz daha didikleyerek ve ihtiyaç hissederek okunduğunda aslında hepsinin yeni ve taze olduğunu savunanlar da vardı. Bir dostum yoldan çıktığımı düşünerek, “sen rekâike dair bir şeyler oku, kalp hayatının daha incelmesi lazım ki bu kitapları anlayabilesin” derken bir diğeri Kalbin Zümrüt Tepeleri kitabından birkaç başlık söyleyiverdi. İhyâ'u Ulmû'id-Din’den tutun, Allah Dostları serisine, Allah’a Dönüş kitabından, Ruhun hastalıkları ve çareleri eserine kadar birçok kaynak kitabın ismi havada uçuştu. 

Adı geçen eserlerin bir kısmını zaten okumuştum, bazıları ise kütüphanemde okunmayı bekliyordu. Aslında hangisini alıp okusam içinde aynı şeyleri, benzer konuları görecektim. Yani sorun kaynaklarda değil benim onlara yaklaşım biçimimdeydi; bunun da farkındaydım. Kur’an da farklı kıssalarla aynı hakikatleri anlatmıyor muydu? Tevhid, Nübüvvet, Haşir, Adalet ve İbadet ana konular değil miydi?

Erzurum’da bir camii önünde hırpani kıyafetleriyle biri ellerini açıp “Allah’ım bana para ver, ev ver, araba ver” diye dua edince, hacı amcalardan biri de biraz da kızarak “be adam Allah’tan iman, Kur’an istesene, ne diye dünyalık istiyorsun” diye cevap vermiş, adam “herkes eksiğini