[Fikret Kaplan ] “Ölü Bir Evden Hatıralar” ve Samimi Gönüller

Sarayın duvarlarında yankılanıyordu hiddetin ve şiddetin zulme bulanmış sözleri… Nasıl beraat edilirlerdi? Nasıl?.. Nasıl?.. 

Derhal tekrar yargılanmalı ve en ağır cezalara çarptırılmalıydılar…

27 yaşındaki Dostoyevski ve arkadaşları yargılanıyordu… Aslında herhangi bir suç unsuru yoktu ortada. Sarayın sözlerine borazanlık yapmamaları… iyiyi, güzeli ve vicdana yakın olanı söylemeleri suçlu olmalarına yetmişti.

Sevgi bağıyla bir gruba mensup olma vehmi vardı sadece ortada. Sırf bu kuruntudan ve muhalifleri yok etme dürtüsünden dolayı, Dostoyevski ve arkadaşları 10 ay boyunca hücre hapsinde neyle suçlandıkları söylenmeden tutulmuş ve ardından da 5 ay boyunca yargılanmışlardı.

Hücre hapislerinde işkence yapılarak itiraflar, isimler alınmaya çalışılmıştı. Suç delilleri oluşturulmaya çalışılmış; ama olmamıştı. 

İşte bütün bu sorgulamaların yargılama sonucunda zanlıların masum olduğuna karar verilmişti. 

Ancak ülkenin dikta yönetimi böyle bir beraat istemiyordu. Onların sözleri, kararları hukukun da adaletin de üstündeydi. Nasıl olur da kendilerine rağmen böyle bir karar verebilirlerdi! 

Dostoyevski ve arkadaşları derhal yeniden yargılanmalı ve kayıtsız şartsız cezalandırılmalıydılar. 

İstenen belliydi. Yeniden yargılama sonunda o insanların bu sefer idamlarına karar verildi. Bu aynı zamanda emsal olacak ve pek çok yargılamada ‘birilerinin ne dediği, ne istediği’ adaletin..hakkın da hukukun da üstünde tutulacaktı. 

Dostoyevski ve diğer arkadaşları için artık hiçbir hayat ihtimali kalmamıştı. 

22 Aralık 1849 sabahı mahkumlar idam edilecekleri meydana götürüldüler. Çar yaşanacak olan dramı zevkle izlemek için en küçük ayrıntısına kadar her şeyi bizzat kurguluyo