[Fikret Kaplan] ‘İnsanlığa Hizmet Etmek İstiyorum!’

Bir perdenin arkasında hayata tutunmaya çalışan iki genç gönül masumiyetleriyle duruyorlar tarihin iki yakasında…1942 ve 2016… 

Yaşadıkları ülkeler farklı, zamanlar farklı… ama tarih onları maruz kaldıkları zulümlerle aynı çizgide buluşturmuş…

Bugünlerde sürekli bir şeyler oluyor… Dünya tamamen tersine dönmüş gibi. İyi insanlar toplama kamplarında ve hapishanelerde. En kötülerse bunlar hakkında kararlar veriyor…’

Babam, her gece kazağı ve soba borusuna dönüşen pantolonuyla yatıyor. Yatamıyor aslında…uykumuz, huzurumuz tamamen kaçmış… gündüzleri kan çanağına dönmüş gözleriyle uyuklayarak geziyor… geceleri sabaha kadar inliyor o güzel insan… Kaç gece gördüğü kabusla ‘Ne yapacağım!’ diyerek yataktan fırladığına şahit olduk… Kendisi için değil, bizim için… annem ve küçük kardeşim için… arkadaşları için endişeleniyor! ‘Zindanlara dayamazsınız diyor! Bilsem ki peşimizi bırakacaklar… ama bırakmıyorlar…bir aylık bebeklere bile acımıyorlar…’  

Hayatlarına sığdırılmış zulümleri ajandalarına kaydeden 14 ve 15 yaşlarındaki iki gencecik kızcağızın duyguları bunlar… Acıyı, kederi, korkuyu bizzat yaşayarak tarif eden masum iki gönlün kelime dünyasındaki nakışları… Bir özgürlük mücadelesini daha sözcüklere döken Anne Frank’ın ve Saadet Zeynep’in günlüklerinden bu satırlar…

Daha nasıl anlatabilir ki anne ve babam bana içinde olduğumuz çıkmaz durumu. Her an, ani bir baskınla kapımızın kırılıp gözaltına alınacaklarını… Giyinmelerine dahi fırsat verilmeyip apar topar bileklerine vurulan kelepçeyle sürüklenircesine götürüleceklerini… Zihinlerimizdeki keder ve endişeleri…evimize, çöken kara bulutları… ocağımızı örten habis gölgeleri nasıl anlatabilirim… Perdeleri açamadığımızı… Işık ve sobayı asla kullanamadığımızı!