[Fikret Kaplan] Bir Ablanın gözyaşları…

FİKRET KAPLAN 

Islanan kirpiklerini parmak uçlarıyla kurutmaya çalışarak derin bir nefes aldı. Beş yıldan beri sıkıntılara maruz kalırken başına kuvvet veren ümidi nihayet gerçekleşmişti. Bitmişti işte hapishanedeki o esaret günleri… Küflü mahzenler, hücreler, türlü türlü dertler, kederler… Her günün bir ömre bedel geçtiği işkenceler geride kalmıştı. 

Fakat, huzurlu değildi anlam veremediği bir hüzün vardı ruhunda. Yıllardır hasretini çektiği evine gidişine neden sevinemiyordu? Avuçlarıyla birkaç defa hızla kuruttu yüzünü. İçini yakan garip bir keder sanki sevincini aşağıya çekiyordu. Gözleri daralmış, kısılmış, kan çanağına dönmüş.

Ne yaşlı annesi ne de babası gelebilmiş mahkemeye… Hastalıklar, en evvel maddi imkansızlıklar kesmiş önlerini… İskilip’ten her seferinde gelmek çok zor olmuş… Diğer akrabaları ise zaten ‘terörist’ diye yaftalamışlar onu… 

Özgürlük, anne-baba hasreti ama her şeyden evvel, son Hizmet ettiği yurt binasını bir kez daha görmeden ayrılmak istemiyordu şehirden. Hapishaneden çantasını alır almaz koyulmuştu yola. 

Beş yıl öncesine kadar bu sokaklarda arkadaşlarıyla yürüdüğünü, onlarla yol ortasında heyecanlı konuşmalara girdiğini zihninden geçiriyordu. Maalesef… O güzel insanlar çıkamamıştı onunla birlikte zindandan.

 Derin bir iç çekti… Bulunduğu bu durumdan kurtulup beş yıl öncesine dönebilmek için kısa bir yol arar gibi etrafına göz gezdirdi. Yurdun önünden geçen yolun ortasında olduğunu gördü. 

Uzaktan baktı… baktı. Her tarafı kırılmış, dökülmüş bir bina duruyordu önünde… Terk ettiği beş yıl önceki dost, kardeş ve talebelerinin hayalleri gözünün önüne geldi… O fedakâr Hizmet arkadaşları…

Ağlamaktan kendini alamadı… Yıllar önceki zamana hayalen gitti. Sanki yüz sene sonra dünyaya gelmiş gibi hazin bir nazarla baktı sokağa. Bu mahallenin çoğu ile arkadaş