Fethullah Gülen Hocaefendi'nin medrese günleri...

Fethullah Gülen Hocaefendi’nin doğup büyüdüğü Korucuk Köyü’nde 1940’lara kadar okul yoktu.  Zaten halk çocuğunu okula göndermekten korkuyordu. Dini eğitimin yasaklanması, öğretmenlerin inanca aykırı tavır ve söylemleri halkta devletin okullarına karşı bir korku oluşturmuştu. Devletin eğitim sistemi milletin inanç hayatına uymuyordu. İnsanlar, evlatlarının dini inançlarını kaybetmelerinden endişe ediyordu. 

O gün Kur’an yasaktı, ezan yasaktı ama; bütün yasaklara rağmen sağlam bir nesil yetişiyordu. Bugün ise ‘dindar bir nesil yetiştirmek’ istediklerini ifade edenler, tam aksine dinden kopuk bir neslin doğmasına neden oldular. Siyasal İslam adı altında, dünyaperestlik, şakilik, serkeşlik, şehvanî arzular, servet ve şöhret meyli sunuluyor. Bugün İslâm’ın mâruz kaldığı tehlike çok daha öldürücüdür. Fakat, toplum, benliğini kemiren, mana kökünü darbeleyen, ruhî dinamiklerini yok eden hadiseleri pek sezemiyor. Cemiyetin basiret gözü tamamen körleşmiş. İçi boş bir muhafazakarlık tiplemesi ortaya çıkmış ve pek çok kişi sürü psikolojisi ile göstermelik olarak dine yakın gözükmekte. Ülkede insanların İslam'dan uzaklaştığı, deizm ve ateizme yöneldiği bir gerçek. 

Korucuk Köyü’nde 1944’ten itibaren caminin bitişiğindeki medreseyi sınıf olarak kullanmaya başladılar. Gündüzleri çocuklara, geceleri de yaşlı erkek ve kadınlara orada okuma-yazma öğretiyorlardı. ‘O yaşlı başlı insanların durumunu pencereden seyreder gülerdim.’ diyor Hocaefendi hatıralarında. Olgun insanların o halleri kendisine çok tuhaf geliyordu. Nüfus kaydına göre (1942) yaşı tutmadığı için ilk sene Hocaefendi’yi okula almadılar. 1946 yılında okula başladığında yaşı yine tutmuyordu; fakat o yine de devam etti. Üç yıl bu ok