Diyalogculara kinim dinmez, nedendir?

Hizmet Hareketi son otuz sene öncesinden itibaren kendi dışına doğru farklı kesimlere karşı diyalog ve hoş görü yaklaşımı ile açılım yaptı. “Yaratılanı severiz yaratılandan ötürü” dedi. “Bir ayağım buradaysa diğer ayağım 72 milletin içindedir” felsefesiyle hareket etti. Her insanı din dil ayırt etmeden ümmet olarak gördü. Bütün dünyanın insanları ya ümmet -i davet veya ümmet- i icabetti. Müslüman olmayanlar ümmet -i davet sınıfına giriyordu.  

Her insanla her toplumla farklı noktalarımız vardı ancak ortak yanlarımız da vardı. O zaman biz de dikenlere değil de gülleri esas almak düşüyordu. Güzel kokuların etrafımızı sarması ve nahoşluklardan kurtulmak da ancak böyle mümkündü. Ortak noktalar; Allah, kitap, vatan, bayrak, sükûn ve huzur talebinde bulunmak, merhamet, insanlık, hukuk ve adaletin tam tecellisi gibi değerlerdi. Hemen her toplumda bizimle aynı hassasiyete sahip bazı yanlar, durumlar, fikirler veya yaşanmışlıklar olabilirdi. Bu ortak noktalar etrafında bir birliktelik oluşturabilir ve en azından kimselerle çatışmayabilirdik. 

Diğer taraftan herkesi kendi konumunda kabul etmeliydik. Bizler, insan veya toplum kendini ne olarak görüyorsa bir kere onu var kılan özelliklerine saygılı olmalıydık. Diyaloğun temeli, muhataplarımızı bize iltihak etmesi gereken zavallılar olarak değil de onları değerler topluluğu olarak görebilmekti.  

Gerek insani veya gerek moral değerleri açısından en ağır kısmını kendimize hafifini karşımızdakinden beklemememiz gerekirdi. Bizim mümkün mertebe insani bir eksiğimiz olmamalıydı. Ahlaklı yaşamanın en ağır kısmına biz talip olmalıydık. Fakat karşımızdakiler bunun onda birini dahi yapsalar, yerine getirseler bunu kâfi görmeliydik. Bir insan sadece cuma namazına mı gidiyor takdir edilmeli, kıymetli olarak görülmeliydi. Veya felçli beyine yıllarca bakma zahmetinde bulunan bir eşin bu davranışı bizde kalben minnet oluşturmalı, saygı olara