'Denizli ve Afyon Hapishaneleri'nde ne kerametlere şahit oldum'

Üstad Bediüzzaman Hazretlerinin ilk ve değerli talebelerinden Hulûsî Yahyagil (V. 1986) ve Ahmed Feyzi Kul (V. 1972) Ağabeylerin İzmir’de Mustafa Birlik ağabeyin evinde yaptıkları bir sohbeti oğlu arkadaşımız Abdullah Birlik teybe kaydetmiş... Bu tarihi sohbetin bir hatıra olarak önemi büyük... Ahmed Feyzi Kul Ağabeyimiz, Üstad Hazretlerinin misyonu ve mânevî görevinin mâhiyeti hakkında Hulûsî Ağabeyi konuşturmak istiyor. O da mahrem sırların mevzubahis edilmesini pek istemiyor ve uygun bulmuyor. Israrlı zorlamalara rağmen Hulûsî Ağabey meseleyi kapatmaya çalışınca, Ahmed Feyzi  Ağabey, Ege şivesiyle “Eh gâri biz bu hakikatleri kabirde mi konuşacağız?” diyor…. Hizmetin bilhassa Üstad’ın mazhar olduğu İlahî inayetleri şöyle anlatıyor:

“Ben, altı eserin yazılmasına Denizli ve Afyon Hapisanelerinde şahit oldum…  Her iki hapishanede de o kadar engeller ve kayıtlar yani bir kelime bile yazılmaması için öyle şiddetli  baskılar vardı ki, âdeta hiçbir yazının içeri girmesine, dışarı çıkmasına, kuş uçmasına bile imkân yoktu… Bu şartlar altında altı eser yazıldı. Bilhassa Meyve Risalesi… Meyve Risalesi bir şaheserdir… Denizli’de hapishanede, başgardiyan elde edildi. Üstad ayrı, tek hücrede, biz de ayrı ayrı koğuşlardayız. Ispartalılar bir koğuşta; hep oraya gönderiyorlar. Kâğıt yok, bir şey yok, imkân yok… Mahkumlar tabiî sigara içiyor. Paketlerin kağıdını atıyorlar. O kağıtlar toplanıp alınıyor. Gardiyanlar, başgardiyan toplanan o kağıtları alıp ‘Hâfız Ali!...’ diye çağırıyor. Bu kağıtlara kibrit kutularının içinde Üstad’ın üç satır yazıp gönderdiği Meyve Risalesinin cümleleri yazılıyor. Yani bir gün üç satır, ertesi gün beş satır daha… Meyve Risalesi böyle tamamlanıyor. Bugün Meyve Risalesini okuduğunuz zaman, ondaki ifade azameti karşısında insan donakalır. Böyle yazıldı, bunu ben gördüm… Altı eser bu şekilde, bütün imkânsızlıklar, engeller ve yasaklamalar içerisinde yazıldı. (Yaz