'Kur’an ve iman nesli yetiştiriyoruz' diyerek herkesten önce kendimizi kandırıyoruz

Minareyi kimin çaldığını herkes biliyor, ama korkudan söyleyemiyor. Elazığ’da yaşanan iki elim intihar hadisesi bu vahim durumun son örnekleri oldu. Yazıma çocukları genç yaşta intihar eden ailelerin affına sığınarak başlamak istiyorum. Niyetim bu intiharlar üzerinden ne ajitasyon yaparak büyük acı yaşayan aileleri daha da üzmek ne de birilerini sigaya çekmek. Tek amacım bu elim hadiselerin nedenlerini irdelemek ve arka planında hangi sebeplerin yattığı üzerinde durarak bir özeleştiri yapmak.

Enes Kara kardeşimizin intihar ederek hayatına son vermesi medyada büyük bir gündem olurken 5 yıldır Elazığ Cezaevi’nde haksız yere hapis yatan bir KHK’lı öğretmenin 16 yaşındaki oğlu Bahadır Odabaşı’nın sürecin yol açtığı ağır psikolojik sorunlardan dolayı intihar etmesi ne gündem olabildi ne de bu vahim olayı kimse umursadı. Böylesine derin bir çifte standardın yaşandığı, en büyük acıların bile ideolojik amaçlarla hunharca araçsallaştırıldığı bir toplumun sağlıklı olduğunu ve gelecek nesiller için iyi bir örnek oluşturduğunu kim iddia edebilir? Yerli yersiz buldukları her fırsatta Batı’nın çifte standartlı olduğundan dem vuranlar dönüp vicdan aynasında biraz da kendilerine baksalar hiç fena olmaz. 

Öte yandan, benzerlerini yüzlerce, binlerce defa tecrübe ettiğimiz bu çifte standart maalesef ilk olmadığı gibi sonda olmayacak. Cahilin alimi, mücrimin masumu, hırsızın ev sahibini yargıladığı bir toplum ve ülkeden başka ne beklenebilir ki? Aralarında yüzlerce bebeğin, binlerce annenin de bulunduğu on binlerce masum insanın hiçbir reel hukuki gerekçe olmaksızın hapislere tıkıldığını bildiğimiz halde tek kelime etmememizi hangi insanlıkla, hangi Müslümanlıkla tevil edebiliriz ki? Olay esnasında 13-15 yaşlarındaki yüzlerce askeri öğrenci ve birkaç haftalık erler bile darbecilikle suçlanıp zindanlara atılırken başlarındaki subayların generalliğe ve hatta bakanlığa terfi ettirilmesinin vicdanla, insanlıkla, hakla hukukla