25 yıldır tanıdığı Hizmet için malıyla bedeniyle koşturmuştu. Evlatlarını Hizmet okullarında okutabilmek için ticaret yapmış, sağlık memuru olarak çalışırken Hizmet adına sivil toplum kuruluşlarında önde gidenlerden olmuştu.

15 Temmuz fırtınası Aynur ablayı hicrete çıkarmıştı. Türkiye’de bir süre saklandıktan sonra, aile çevresinin ‘’Tutuklanırsan işkenceye dayanamazsın’’ tavsiyesine uyarak yurt dışına çıktı.

Daha önce Türkçe Olimpiyatları’na misafirlerle geldiği Romanya’daydı. Ulaşacağı son hicret noktası için hazırlığa başladı. Bu süreçte, 15 gün kadar kaldığı Bükreş’i doya doya hem de yaya olarak gezdi. Toplu mekanlara girip çıktı, Romen halkının yaşantısını, inancını, kültürünü gözlemlemeye çalıştı. Kimbilir saatler süren gezintilerinde içinden neler geçirdi...

Rahatsızlıkları nüksetmişti; ancak onun isteği hedefine bir an önce ulaşmaktı. Ne var ki, kaderin hükmü ona hicreti sadece tattırmakla sınırlıydı. Başvurduğu hastanede, daha önce ameliyat olduğu ince bağırsaklarından bir ameliyat daha gözükmüştü. Doktor, masada kalma ihtimalini hatırlatıp ‘Türkiye’ye nakil’ teklif etti. Ancak o kararlı bir parmak işaretiyle ‘Dönmek yok!’ diye gürledi adeta. 

Dipdiri görünen Aynur ablanın hakikatte bütün organları iflas etmişti. 5 gün kaldığı yoğun bakımda, Cuma günü, Cuma saatinde, bizler cebri lutfi hicretin anlatıldığı hutbeyi dinlerken o, Rabbine kavuştu.

Hayatını hizmete adayan ablamız, vefatıyla da hizmet etti. Amerika’dan gelen doktor oğlu, okulda mesai sırasında kalp krizi geçiren bir arkadaşımıza müdahale ederek sağlığına kavuşmasına vesile oldu.

Aynur abla, burada ihtiyaçlarına koşturan arkadaşımızı telefonuna ‘oğlum’ diye kaydetmiş. O arkadaşımız ise rüyasında, ablamızı bembeyaz kıyafetler içinde Bükreş’in tanınmış bir mekanında toplanana kalabalığa heyecan içinde vaaz ederken görmüş.

Rabbim, hizmetle bereketlendirdiği ömrünü hicretle taçlandırmış Aynur ablanın şefaatine nail eylesin bizleri...