Budama mevsimi ve İlkbahar müjdesi

Bahçıvan alır eline paslı bir makası. Dayar merdiveni ağaçların yamacına ve başlar budamaya. Taze ve narin dallar… Yeni günyüzü görmüş yapraklar… Şebnem şebnem tebessüm eden sürgünler… Her ne varsa yerlere saçılır.

Ortalık kurt dalmış bir koyun ahırına, kasap girmiş bir mezbahaya döner.

İçiniz sızlar. Yüreğiniz burkulur.

Budanmasa ne olur?

Bazı dallar aşırı verimden kırılır.

Ağacın bazı kısımları dal yoğunluğundan güneş görmez, ışık almaz.

Meyveler küçük ve kalitesiz olur.

Taç kısımlar düzensiz gelişir.

Budama ekolojik bir gereksinim. Tabiatın vazgeçilmez bir unsuru.

Peki ya sosyoloji?

Her sosyolojik yapı doğar, gelişir ve büyür.

Ölmemesi ve gelişmesini sürdürmesi için budama şarttır.

Tabiatta budamayı bahçıvan, sosyolojide kader yapar.

Ağaçlar budandığında yere düşen dallar pörsür ve çürür. Sosyolojide ise tohuma dönüşür. Her dal parçacığı yeni bir ağaca tohum olur. Her yaprak yeni tohumlara dayelik yapar. Budama sayesinde yaşlı ve kendini yenilemeyen dallar dökülür, kurtlanmış gövdeler ayrılır. Hormonlu dallar biçilir.

Ağaca uzaktan bakanlar o dev ağaç küçüldü hatta bitti sanır. Budamanın hikmetini bilmeyen ve bahçıvanı göremeyen kirli ve paslı makasa takılır kalır. Paslı makasa saydırdıkça saydırır. Bilmez ki o paslı makası kullanan bahçıvandır. Bilmez ki budama bittiğinde yukarılarda gezen, ağaçların narin dallarını vahşice ısıran paslı makasın yeri alet edevat kutusunun dibidir.

Budama mevsimi aşı mevsimidir de. Uzak durduğunuz kitlelerle, yabani sandığ