'Bizler korkumuzdan ne yazabiliyorduk ve ne de...'

“1961’de Mustafa Polat’la merhum Hasan Basri Çantay’ı ziyarete gitmiştik. 

Mustafa Polat sordu:

‘Neden Üstad tarzında eser yazmadınız?’ 

O da, 

‘Kardeşim, dedi, ‘Sizler Üstad’ın nasıl bir insan olduğunu bilmiyorsunuz. Kimse Üstad’la mukayese edilmez. Onun kulağına üfleyen var. Onun fiş takacağı bir yer vardı. Bizim fiş takacak yerimiz yok. Kardeşim sizi tebrik ederim… Bizler Üstadın sayesinde müellif (yazar) olduk. Bizler korkumuzdan ne eser yazabiliyorduk ve ne de kimseye anlatabiliyorduk. 

Üstad Hazretleri, Risale-i Nurları te’lif etmeye başladı: Hem Türkiye’de okuma çığırı açtı, hem de hapishanelerde dayak, kelepçe, açlık, susuzluk ve her zulme tahammül etti. 

Fakat onun ihlası, onun şefkati, onun merhameti, onun tevâzuu, onun şecaat ve kahramanlığı herşeye galip geldi. Türkiye’de herşey onun peşinde, emniyeti, polisi, bekçisi, İslâmiyetten mahrum kalmış halkı, İslâmiyetten uzaklaşmış insanları hep aleyhinde. Onun kimsesi yok. Ne ordusu var, ne polisi, ne jandarması, ne bekçisi. Yalnız onun Allah’ı var. Yalnız Allah’a dayanmıştı, yalnız Peygamberine.” 

“Bir gün eski Alay Müftüsü Osman Nuri Efendi: ‘Kardeşlerim! Sizler Üstadı tek taraflı anlıyorsunuz. Üstad’ı sizin hafızalarınız anlamaz. Üstad acaib bir insan! Sizler Risale-i Nur’u anlayarak okuyun. Ben eserlerinin hepsini mütalaa edemedim. (Mareşal) Fevzi Çakmak’la her gün beraberiz. Çeşitli mevzuları, hatta dünya ahvalini görüşüyoruz. Sizin Üstadınızda öyle bir dehâ, öyle bir kabiliyet var ki, dünyadaki devletlerin siyaseti Üstad’a verilse hepsini idare edebilecek bir kabiliyeti var. Ben öyle görüyorum ve hakikaten de öyledir’ demişti.”

Babamın bir tesbiti var: Türkiye’de şehirler arası otobüslerle