'Benim aylardır gözyaşı döktüğüm bir hikayem var'

Hani ağlatan, içlendiren hikâyeler vardır ya; duyduğumuz, dinlediğimiz. İşte! Benim de aylardır gözyaşı döktüğüm bir hikâyem var. Akrep ile yelkovan arasında geçen uzun bir hikâye. Hem öylesine yaşanmış ki derinden…

Bütün hayatımı, hatıralarımı, acılarımı bir daha bir daha dercesine yaşadığım, derinden hissettiğim bir hikâye. Ben bu yaşadıklarım yüzünden aylardır ağlıyorum.

Aralık ayında annemle birlikte eşimi görüşü için Siirt’e gittik. Eşimle görüşmeyi beklerken, iki polis yanımıza gelip onlarla gitmem gerektiğini söylediler.

– Ne oluyor memur bey? Neden böyle bir şey yapıyorsunuz? Bir problem mi var?

– Nazlı hanım, hakkınızda gözaltı kararı var,

– Neden?

– Eşin

dediler  ve kelepçelediler.

– Eşim mi?

Elimde su tasıyla, iftarı bekleyen oruçlu gibi beklediğim mi? Aslanım mı? dedim, yutkundum. Eşime bir şey mi oldu?

– Sessizlik..!

Anneme,  yol arkadaşıma, dert ortağıma, sırdaşıma baktım. Kelimeler yumruk yumruk oldu boğazımızda. Annem de sukünetin susma vakti gelmişcesine” Nazlı!”  dedi, sustu kaldı. Çünkü daha önce de gelmiştik aynı yere. Ne kadar konuşsan da ne kadar hal-i ahvalini anlatsan da boştu,burada kâr etmezdi. Sizi anlayacak, size inanacak bir yürek burada olmazdı. Nasıl olsa inanmak istediklerine inanacaklardı. O yüzden mecburi susma vaktiydi.

Eşim, onbeş  yirmi gündür gözaltındaydı. Önüne koydukları bütün suçlamaları reddetmişti. Örgüt lideriymiş, suçluymuş, teröristmiş, üyeymiş. “İsim verirsen akşama evine gidersin. Eşine, çocuklarına kavuşursun” demişler. Peh! ki ne peh! Kurttan hiç çoban olur mu? derdi anam o misal. Belli ki eşimi ikna etmek, eşime psikolojik baskı uygulamak için beni de gözaltına almışlardı.