'Aradan 3 yıl geçti, oysa ki bu cemaat-AKP kavgası değildi'

14 Aralık 2014, gece yarısından birkaç dakika alınmış henüz. Zaman Gazetesi’ne (ve STV’ye)  polis baskını olacağına dair dedikodular ayyuka çıkmış. Gecenin geç vakti olmasına rağmen insanlar akın akın gazetenin önüne geliyor. Her yaştan her kesimden insan var Yenibosna’daki Zaman binasının önünde. Gecenin soğuğuna aldırmaksızın gazetesine sahip çıkan binlerce okuyucunun karşısına çıkan yazarlarımız ve yöneticilerimiz yaptıkları konuşmalarla insanları teselli etmeye gayret ediyorlar. Gözyaşları içinde bizi dinleyen ve neler yaşandığına bir anlam veremeyen insanlar gördük. Yüreği gazetesi için atan o muazzam bir kitleyi unutmak mümkün değil…

Sabahın ilk ışıkları İstanbul üzerine vurduğunda gazete binasına polis baskını başlıyor. Zaman çalışanlarının heyecan ve helecan ile dimdik duruşu, tarihe silinmez bir iz bırakıyor. Polis, Zaman çalışanlarının demokratik direncini görünce geriye dönüyor. Daha büyük bir operasyon bekliyoruz şimdi. Haber gönderiyor bize emniyet yetkilileri ve diyorlar ki: ‘Arkadaki okul ve park bahçesinde yüzlerce çevik kuvvet polisi bekliyor. Ya sessiz sedasız teslim olun ya da en sert şekilde içeri gireceğiz.’ Kararımız belli: ‘Gelin emanetinizi alın. Hiç kimse olay çıkarma niyetinde değil; görevinizi usulüne uygun yapın.’

Bütün bu olaylar yaşanırken Türk medyasının çetin bir sınav verdiğini görüyoruz. Daha ilk dakikadan itibaren ‘Oh olsun!’ havasına bürünmüş televizyon kanallarına rastlıyoruz. Güya demokratlar, güya liberaller, güya basın özgürlüğüne çok önem veriyorlar. Bir dünya markasını kanal isminde taşıyan bir TV’nin en tepe yöneticisi arıyor, geçmiş olsun diyor. Ona ‘Türkiye’nin en köklü ve en çok satan gazetesine polis baskını yapılmasına üzüldüğümden daha çok sizin bu haberin altına yazdığınız yazı üzdü’ diyorum. Utanıyor. Görmediğini söylüyor, değiştireceğini söylüyor ama anlaşılan o ki birileri Zaman’a yapılan baskını sempati ile karşılıyor.