Allah’ın Rahmeti ve Gayretullah beklentisi

Kâşif Hoca efsanevi bir İngilizce öğretmeniydi. Kendisiyle tanışmıştım. Bir öğretmendi ama çoğu öğrenciden fazla çalışırdı. İşini ciddiye alan bir insan düşündüğüm zaman aklıma hep o gelir. TSK’da subaylara İngilizce öğretmenliği yapmış oradan emekli olmuş sonra 80’li yıllarda Çarşamba’daki Fatih Koleji’nde İngilizce dersi vermeye başlamıştı.

 

Hatırayı bir süre onun talebeliğini yapan Ahmet Kırmıç Bey’den aktarıyorum.

Kâşif Hoca namazını hiç aksatmayan, mesai boşluklarında mutlaka Kur’an okuyan bir subaydır. Bir gün yine Kur’an okurken içeri bir yüzbaşı girer. Gerisini kendisi şöyle anlatıyor:

“Kendisini iyi tanıyordum. Dine saygısız bir askerdi. Kapıdan içeri girdiğinde elinde bira şişesi vardı. Kur’an okuduğumu görünce hışımla üstüme geldi. ‘Kâşif yine mi bu hurafeyi okuyorsun!’ diyerek Kur’an’ı elimden alıp yere attı ve elindeki birayı üstüne dökmeye başladı. Ben şoktaydım. Abdestsiz elime almadığım, okurken göğsümün üstünde tuttuğum Kur’an yerdeydi. Elim ayağım tutulmuş dizimin bağı çözülmüştü. O an yüzbaşının çarpılmasını bekledim. Çarpılacağından da emindim. Ama galiz sözlerle Kur’an’la alay ettiği halde hiçbir şey olmamıştı. Sonraki günlerde gözüm hep yüzbaşının üstünde oldu. Ne zaman çarpılacak, yerin dibine batacak diye bekledim durdum. Ama günler geçtiği halde yüzbaşıya bir şey olmadı. Derken benim içime bir şüphe düştü. ‘Acaba ben boşuna mı namaz kılıyorum, boş yere mi Kur’an okuyorum’ diye düşünmeye başladım. Derken birkaç aylık fikri sarsıntıdan sonra namazı bıraktım. Başka yere tayinim çıktı. Hadiseyi unuttum.

Aradan birkaç yıl geçti. Ben evlenme hazırlıkları yapıyordum. Nişanlım ile beraber Be