Fakat…Evet fakat geçen hafta çok farklıydı Hocaefendi. Bu defa vefat eden yakını yeğeninin oğluydu. İsmi Nureddin. 21 yaşında. Kan kanserinden vefat etti. 2 yılı aşkın tedavi süreci ölümle neticelendi. Hakk'ın takdiri ve takdire boynumuz kıldan ince. Allah gani gani rahmet eylesin. Merhumun Hocaefendi ile kalbi muhabbeti ve münasebeti tabii ki ayrı ama fizikî münasebeti neredeyse hiç yoktu. 14-15 yaşında bir çocukken yapmış olduğu kısa süreli ziyaret hariç. Kaldı ki nasıl olsun? Nureddin 1994 Kasım ayı doğumluydu. Hocaefendi'nin Türkiye'den ayrılış tarihi 1999. Yani Nureddin, 5 yaşındaymış Hocaefendi Türkiye'den ayrılırken.

Vefat haberinin ikinci günü oradaydım. İkinci gün olmasına rağmen Hocaefendi'yi çok üzgün gördüm. “Çok etkiledi beni.” demiş dün taziye için yanına giden akrabalarına. Aynı halet-i ruhiyenin devam ettiğine şahit olmak ne yalan söyleyeyim düşündürttü beni. Salonda tek başınaydı. “Başınız sağ olsun Hocam!” dedim. “Sağ olasın!” diye karşılık verdi ve başladı konuşmaya. “Babasına baş sağlığı diledim, metin bir ses tonu vardı ama annesi ağlar ve ben dayanamam diye konuşmadım.” dedi. Salon arkamdan gelen insanlarla dolmaya başlarken ben önceki ölümlerdeki vakur ve metin duruşu ile şimdiki halini zihnimde mukayeseye durdum. Acaba dedim içimden Hocaefendi'de Yunus gibi: “Bu dünyada bir nesneye yanar içim göynür özüm; Yiğit iken ölenlere gök ekini biçmiş gibi.” diyor ve üzüntüsünün devamı ve bu boyutlarda olması bundan dolayı mı? İnanın aklıma gelen ilk şey bu oldu. Kim bilir? Belki de bu. Her neyse, devam edeyim: “Kadere taş atmamak lazım. Bediüzzaman Hazretleri'nin maziye kader geleceğe irade açısından bakmak sözü bu açıdan çok önemlidir. Sebeplere riayet Allah'a saygının ifadesidir.” Evet, gerçekten böyle söylüyor Bediüzzaman.