Ahmet Kurucan anlatıyor: Yurt dışındaki çocuklu aileler neler yapmalı?

1- Çocuk eğitimi konusunda eşimle birlikte mutlaka bir eğitim alırdım. Bu konuları ele alan kurslara giderdim, kitaplar okurdum, izlemeler yapardım. Çocuk eğitiminin psikolojik, pedogojik, kültürel, sosyolajik boyutu var.

2- Buraya (ABD) bizden önce gelmiş olan gerek dil, gerek din, gerekse kültür birlikteliğimiz olan insanların tecrübelerinden daha çok istifade ederdim.

3- Evime, eşime ve çocuklarıma daha çok zaman ayırırdım. Nitelikli birliktelik yaşadığımı söyleyemem. Gündelik hayatın telaşı içerisinde sahip olduğumuz anlayış içerisinde ailemi olması gerektiği ölçüde ilgilenmediğimi, onlara gerekli olan zamanı ayırmadığımı, ayıramadığını rahatlıkla söyleyebilirim. Halbu ki daha dengeli yaşamalıydık!

4- ‘Babadan ve kocadan hoca olmaz’ derler. Ben buna katılmıyorum. Bugünden düne bakıyorum; çocuklarımı daha çok dinler, görmüş olduğum eksikliklerini kendim kapatmaya gayret ederdim. Karşıma alıp bizzat konuşurdum.

5- Kız erkek ayrımı yapmazdım. Bir tane kızım, iki tane çocuğum erkek evladım var. Ben bu ayrımı katiyen yapmadım ama bütün bütün yapmadım da diyemem. Mesela geleceğe hazırlamak için erkekleri esnafların yanında çıraklığa verdim ama kızımı vermedim. Şimdiki aklım olsa kızımı da verirdim. Çünkü hayat artık kız erkek ayrımını kabullenmiyor. Erkekler nasıl geleceğe hazırlamalı ise kız çocuklar da geleceğe hazırlanmalıdır.

6- Çocuklarımla arkadaşlık ilişkilerimi daha da öteye taşırdım.

7- Rol model seçiminde yönlendirici olmaya gayret ederdim. Özellikle üniversite döneminde odukça önemli bir köşe taşı. O dönemde ben çocuklarımı serbest bıraktım. Ama şimdi bakıyorum ki anne baba hissiyatımı devreye koyarak, tabi ki onların isteklerine bağlı olarak çevre