Ahirzamanda dinsizliğin iki cereyanı

Üstad Bediüzzaman Hazretleri, On Beşinci Mektub’un Dördüncü Sual’in cevabında iki cereyanı şöyle izah ediyor: 

“Birisi nifak (münafıklık) perdesi altında, Muhammed Aleyhisselamın peygamberliğini inkâr edecek. Süfyan nâmında müthiş bir şahıs, münafıkların başına geçecek, İslâmî kanunların tahribine çalışacaktır. (Ona karşı seyyidler cemaatinden mübarek bir zat o Süfyan’ın şahs-ı mânevîsi olan münafıklık cereyanını bitirip dağıtacaktır.)

İkinci cereyan ise, natüralist ve materyalist felsefesinden doğan nemrudca bir cereyan, gittikçe âhirzamanda tarihî maddecilik felsefesi vâsıtasıyla yayılarak kuvvet bulup, Cenab-ı Hakk’ın varlığını inkâr edecek bir dereceye gelir. Nasıl ki, bir padişahı tanımayan ve ordudaki subayları ve neferleri onun askerleri olduğunu kabul etmeyen vahşi bir adam, her askere bir nevi padişahlık ve bir çeşit hâkimiyet verir. Öyle de, Allah’ı inkâr eden o cereyan mensupları, birer küçük Nemrud hükmünde, nefislerine bir rubûbiyet verir. Onların başına geçen en büyükleri, ispirtizma ve manyetizmanın hadiseleri nevinden müthiş harikalara mazhar olan Deccal ise, daha ileri gidip, zorbalığa dayanan görünürdeki hükümetini bir nevi rubûbiyet (Halka ‘Ben sizin en büyük rabbinizim diyen Firavun gibi rablık)  tasavvur edip ilâhlığını ilan eder. Bir sineğe mağlup olan ve bir sineğin kanadını bile icad edemeyen âciz bir insanın ulûhiyet dâvâ emesi, ne derece ahmakçasına bir maskaralık olduğu malumdur. 

İşte böyle bir sırada, o cereyan pek kuvvetli göründüğü bir zamanda, Hz. İsa Aleyhisselam mânevî şahsiyetinden ibaret olan hakikî İsevîlik dini zuhur edecek, yani İlahî Rahmetin semâsından inecek… Hâl-i hazır Hıristiyanlık o hakikate karşı sâfileşip temizlenecek, sonradan ilave edilen hurafelerden ve yapılan tahriflerden sıyrılacak… İslâmî hakikatler ile birleşecek, mânen Hıristiyanlık bir nevi İslamiyet’e in