[Abdullah Aymaz] Ali Yakub Bey

Endülüs’te Tarık bin Ziyad’ın fetihleriyle başlayan ve üst üste gelen fetihler, İslâmî aşk ve şevkle kalplere işleyen hidayet nurlarıyla taçlanıyordu. Mesele İspanya’yı aşmış Fransa’ya dayanmıştı. İslamî hakikatlarla kalpler nurlanıyordu. Bağdat’tan getirilen fennî bilgiler geliştiriliyor, maddi-mânevî gelişmeler atbaşı gidiyordu. Kütüphaneler Kur’an tefsirleriyle dolarken, fen ve teknikle ilgili eserler de durmadan boy gösteriyordu. Ama belli zaman sonrası o ihlas sönmüş, o aşk ve şevk dumura uğramış yani dünyevileşme başlamış. Rahat düşkünlüğü iliklere işlemiş. Sanki Cenneti yeryüzüne indirme gayreti ile fani ziynetler, süsler-püsler her şeye hâkim olmuş. 

Devlet idaresinde söz sahibi hem de meşhur Hâtem-i Tâinin torunlarından Muhyiddin İbn-i Arabî diyor ki: “Namazlarımızı kılıyorduk ama akşamlar meşhur şarkıcıları ve onların tesirli müziklerini dinlemeye gidiyorduk, tâ sabahlara kadar. Sabah namazını da kılıp öyle yatalım diye mescitlere gidiyorduk. Ama İmamın okuduğu âyetler, biraz önce dinlediğimiz şarkıcıların nağmelerine karışır gibi oluyordu. Yani o derece yorgun ve müziğin tesirinde bulunuyorduk ki, nerede olduğumuzun ve ne kıldığımızın pek şuurunda değildik.” Bilindiği gibi fıtrat boşluk bırakmaz. 

Müslümanlardaki bu ölgünlüğe ve söngünlüğüne karşı, karşı tarafta da bir bilinme gelişiyordu. Bir kraliçe olan İzabella da, “Müslümanları İspanya’dan sürüp çıkarıncaya kadar hiç yıkanmayacağım” diye yemin etmişti. Onun için ismi Kirli İzabella, kalmıştı. Senelerce sözünü yerine getirmek için uğraştı; aşk ve şevkle planlar yaptı, hem de onları uygulamaya koydu. Bu Kastilya Kraliçesi sırf bu gaye ve hedefine ulaşmak için evlilik yapıp gücünü katlayıp ahdini yerine getirdi…

Neticede mağlup olan Müslümanlara “Ya şu mezarlara diri diri girersiniz veya Hıristiyan olursunuz” Yahut “Şu alevli ateşlere atılırs