7 yaşındaki Hasan Naci'nin Pakistan'a vedası (2)

Bir önceki yazımızda Pakistan’dan gelen bir mektubun bir bölümünü aktarmıştık. Bugün de devamını sizlere takdim edeceğim: 

Almanya konsolosluğuna giden arkadaşlardan serinletici bir haber gelmişti. Konsolosluk Türk öğretmenlerinin yaşadıklarını medyadan öğrenmişti. Televizyonlarda Pakistanlıların arkasından ağladıkları bu mefkure muhacirlerine vize verebileceklerini ve ülkelerinde misafir edebileceklerini söylemişlerdi. Bu civanmertlik karşısında bir nebze de olsa yüreklere su serpilmişti. 

Hey gidi günler diyeceksiniz demişti bu yolun kutlu rehberleri ama nerde ne zaman ve nasıl olacağını hiç düşünememiştik yıllar öncesi. Meğer Yaşanacak Günler O günlermiş… Ülke ülke gezip o şehir senin, bu okul benim, bu hizmet hepimizin deyip koşturulan hicranlı Pakistan Günleri. Ayrılırken ağlayan Pakistanlı öğrenci ve velileri görünce “iyi ki yaşadık” dediğimiz günler. 

Hasan Naci henüz yedi yaşındaydı. Şu kısacık yedi yaşına yaşanmış nice hikayeler sığdırmayı babası sayesinde başarmıştı. Onun babası ömrünü eğitime adamış kutlu bir yolun yolcusuydu. “Bu adam Benim Babam” derdi dağlardan büyük deyip bu günleri hey gidi günler deyip hayırla hatırlayacak elbette. “Ağlama benim Babam, ağlama nacar babam, Karagün geçer Babam, bir kapıyı kapayan Gene acar Babam hey hey….” derken dünyanın neresinde, kaç yaşında olacak Allah bilir. 

Anadolu’da ekonomik krizin olduğu 90 yıllar yaşanmaktaydı. Yozgat’tan göç e