Bahadır Odabaşı’nın vefatı ve çocuklarımızdan yükselen çığlıklar

Darbeden sonra ağır bir süreç geçiriyoruz. Darbenin üzerinden beş seneden fazla zaman geçti. Beş yaşındaki evlatlarımız 10 yaşına; 10 yaşında olanlar da delikanlılık çağına ulaştı. Bu zaman zarfında jenerasyon saatimizde bir tık ilerleme olduğunun farkında mıyız? Göçelim mi kalalım mı derken saçlarımızın tellerinde ağarmalar da arttı. Yüz binlerce insanımızı mağdur eden zalim iktidarın duvarlarında ise çatlaklar patlaklar oluştu. Şu an ekonomik krizin baskısı her yerde kendini hissettirdi.

Bu süreç fırtınası karşısında yer yurt, hapishane, mahkemeler derken kendi can derdimize düştük ve yavrularımızı unuttuk. Bu sürecin en büyük mağdurları aslında onlar oldular. Bazıları babasız, bazıları annesiz yaşamak zorunda kaldı. Eğitim hayatları mantar oldu. Anne ve babalarının korku içinde yaşaması en çok onları vurdu. Kendi dünyası tahrip olan anne babalar evladındaki tahribatı anlayamadı, anlayamadık.

 Bahadır Odabaşı’nın vefatını, intiharını bu bağlamda ele alıp düşünmek lazım. Biz bir yerlere doğru koştururken, daha doğrusu bu sürecin ağır sorumluluklarıyla baş etmeye çalışırken çocuklarımızdan bir çığlık yükseldi, bir inleme duyuldu aslında; “Sizin dayandıklarınıza ben dayanamıyorum, sizin taşıdıklarınızı bu cılız bedenimle artık taşımaya takat getiremiyorum, sizin hayat gözyaşlarınızda yüzme bilmediğimden boğulan ben oluyorum ben. ” Bahadır Odabaşı Diyarbakır’dan bir çığlık attı ve sanki her birimizin vicdanlarına bir ok fırlattı.

16 yaşındaki Bahadır’ın her genç gibi arkadaşa yani sosyal bir çevreye ihtiyacı vardı. Babası 5 seneden fazla hapiste olan bir gencin şu an Türkiye'de mimlenme bariyerini aşıp da kendi derdini paylaşıp rahatlayabileceği birkaç arkadaş bulması mümkün değildi. Bu yaşlarda bir genç için arkadaş su gibidir, ekmek gibidir. Bahadır, kuzenlerine;