[Harun Tokak yazdı] Bizim de bayramlarımız vardı

Odamda bir başıma oturuyorum.

Gecenin bağrındaki her bir şey derin bir sessizliğe gömülü.

Baharla hiç tanışmayan bu kuzey ülkesinde yaz ağır yaralı. 

Kışın, ele geçirdiği mevzileri bırakmaya niyeti yok. 

Yaz, gündüzleri kısa bir süre kaybettiği mevzileri geri almak için neyi var neyi yok cepheye sürse de kış, gece boyunca oraları bütünüyle geri alıyor.

Gündüzleri de kışın salvolarının ardı arkası kesilmiyor. 

Bazen sağanak yağmur bazen dolu bazen rüzgâr bazen de müttefik güçleri yanına alarak topyekûn saldırıya geçiyor. 

Kış, kışlığını yapıyor.

Kuzey ülkelerine akşamları ağır bir melal çöküyor. 

Yazları çok kısa olduğu için bazı geceler sabaha değin uyumuyoruz. Gecenin bağrındaki aydınlığın sabaha aktığı o anlarda yaklaşan bayramı düşünüyoruz.

Gam kervanları gibi üzerimize doğru gelen bayramları.

Daha yakın bir zamana kadar ne güzel bayramlarımız vardı bizim.

Ya şimdi öyle mi?

Yanık bir ozanın dediği gibi “Bayram gelmiş neyime

Kan damlar yüreğime” 

Her bir şey unutulmaya yüz tutmuş eski rüyalar gibi…

Çocukluğumun arife günlerinde ikindi namazından sonra bütün köylüler, kadın-erkek köy kabristanında toplanırdı.

Yasinler, Tebarekeler sesli okunurdu. Sadece diriler değil ölüler de dinlerdi. Her bir kabrin başını bekleyen serviler, o ilahi seslerle kendinden geçmiş dervişler gibi arada bir içli içli nefes alıp verirlerdi.

Arife günleri köylüler, köyümüzün kabristanında hala toplanıyorlar mı acaba?

Bayram sabahı köy odalarında sofralar kurulur, eller öpülür, şekerler, şerbetler dağıtılırdı.

O güzel adetler hala devam ediyor mu acaba?

Yoksa o güzel anılar güzel atlarına binip gittiler mi?

Hizmet’le tanıştıktan s