[ Fikret Kaplan ] ‘Biraz da Gelecekten Bahset!’

Farklı Kültürler Karşısında Nakavt Olmamak İçin… 

Bulunduğum yerde bir öğretmen arkadaş sürekli ‘Abi, biraz da gelecekten bahset!’ deyip duruyor.

Gelecek hiç hız kesmeden her gün geliyor zaten. Geliyor ama… acaba biz bu geleceğe kendi duygu ve düşüncelerimiz adına hazır mıyız? Onun saatlerine, gün ve aylarına ruhumuzun rengini çalabilecek bir kıvamda mıyız? İşte asıl merak etmemiz gereken bu. 

Üstad Bediüzzaman bu noktada bize muhteşem bir usul öğretir. Hayalen geleceğe gitmek… Hatta Eski Said’in Yeni Said’e inkılap ettiğini söyleyerek başta Haşir Risalesi ve İhtiyarlar Risalesi olmak üzere eserlerinde ölümün ehl-i iman hakkındaki nurani, hayattar ve güzel hakikatlerini nazara verdiği yerde dahi hayalen geleceğe gider.

 

Üstad, çok samimi bir kalbin en içli sesi ve hasbî bir gönlün muhasebesi olan 12. Nota’da da bu anlayışına dair ipuçları verir. 

Ölüm, dilini susturduğunda, diline bedel kitabıyla niyaz etmeyi dileyerek ve kabulünü rahmet-i İlâhiyeden ümit ederek bir yakarış şeklinde yazdığı o bölümde, kalbinin tazarru ve münacatını dile getirdiği aynı anda bize bir üslup da gösterir.

Başkalarının “Bir gün ben de öleceğim, tabuta konacağım, dostlara veda edeceğim” diyerek hayal ettikleri ve düşüne düşüne o an vaki olmuş gibi duymaya çalıştıkları ölümü fikren geleceğe giderek tadar ve bunu “Kefenimi giydim, tabutuma bindim, dostlarımla veda eyledim. Kabrime tevecc